Transmongolie-express en Ulan Bator...

Na drie dagen een chaotisch en druk Moskou gezien te hebben, was de vierde dag, de dag van het vertrek met de Transmongolie-express, de leukste. Omdat de trein pas om half tien zou vertrekken besloot ik eerst nog het Masoleum van Lenin te bezoeken en het Kremlin van binnen te bekijken. Met name het eerste was echt de moeite waard. Lenin licht opgebaard (zijn echte lichaam, dat elke twee weken met een speciale balsem wordt behandeld) in een bijna geheel donkere kamer. Het maakte het bezoek aan Moskou alweer enigzins goed.
Bij de trein aangekomen die avond, bleek ik in de slaapcabine te zitten met een koppel uit west-Londen. De trein vultde zich voor de rest vooral met gepensioneerden, avontuurlijke stelletjes die op vakantie waren en andere backpackers. Met de laatste groep deelde ik de rest van de wagon bestaande uit Duitsers, Zweden, Finnen, Nederlanders en zelfs een Brazilaanse (de eerste die in twaalf jaar deze treinreis doet, aldus haar reisorganisatie). Met deze groep was het dan ook niet moeilijk om de vier dagen en vijf nachten door te brengen. Het leuke aan de treinreis is, is dat je onderweg zoveel verschillende mensen ontmoeten, die allemaal een verschillende reis maken, De dagen breng je dan ook door met vele gesprekken, spelletjes, lezen en het eten van noedels. Heel veel noedels. Het enige wat de trein namelijk te bieden heeft is heet water. En dan niet voor een douche, want die vind je er niet. Na de vijfde nacht kwam ik aan bij mijn eerste stop, de hoofdstad van Mongolie.

Mongolie, het land van het monopolie-geld, de lelijke mensen en de zakkenrollers, waarvan Ulan Bator de hoofdstad is, Vergelijkbaar met een oost-Europese hoofdstad, maar dan nog meer vervallen. Het land moet het dan ook niet van de hoofdstad hebben, maar van zijn natuurparken. Samen met een aantal mensen die ik ontmoet had in de trein (waaronder een pasgetrouwd Duits/Pools stel dat voor twee jaar op huwelijksreis was) zijn we de tweede dag een van deze parken wezen bezoeken en overnachten we bij de nomaden in een Ger-tent. Nomaden van tegenwoordig beschikken gewoon over een LCD-tv, een magnetron en mobiele telefoons. Het klinkt misschien romantisch, Dat is het niet. De omgeving is er echter wel geweldig en het overnachten in een Ger-tent was wel een mooie ervaring. Terugkerend in de hoofdstad, werd ik echter al meteen geconfronteerd met het niet al te vriendelijke stadsleven. Op weg naar mijn hostel, werd ik door drie Mongolen beroofd van mijn portomonnee. Een van de zakkenrollers blokkeerde de weg (in een drukke winkelstraat), een tweede rukte mijn portomonnee uit mijn broekzak en gaf het aan een derde die met zijn telefoon stond te spelen en deed alsof zijn neus bloed. Het ging echter niet geheel subtiel, waardoor ik het meteen doorhad. Het pasgetrouwde stel waarmee ik was liep naar degene die mijn portomonnee had gestolen en ik liep naar de man met de telefoon. Na drie keer vragen of hij mijn 'wallet' terug kon krijgen, liet hij 'm vallen. Alles zat er gelukkig nog in. Het maakte er mijn beeld over Ulan Bator er niet beter op...

Na vier nachten hier te hebben doorgebracht, stapte ik opnieuw op de trein. Ditmaal om er anderhalf dag later in Beijing mee aan te komen. In de trein zaten grotendeels weer dezelfde mensen (op het stel uit Londen na) en opnieuw was het weer erg gezellig. Reizen met de trein bevalt me beter dan reizen met het vliegtuig en ondanks dat het zoveel langzamer gaat, je merkt er weinig van. Om de zoveel uur stopt hij op een station om je benen te strekken en voedsel te kopen in een van de vele stationswinkeltjes of lokale specialiteiten die mensen zelf aanbieden. Het laat je ook veel beter wennen aan het tijdsverschil (wat inmiddels is opgelopen tot zes uur) en je komt uitgerust aan op de plaatsen waar je uiteindelijk naar toe gaat. Zelfs na al het wodka en bier wat rijkelijk vloeit...

Vandaag ben ik dan aangekomen in Beijing. Ik heb er nog niet veel van gezien, maar hetgene dat ik heb gezien bevalt me tot nu toe uitstekend. Meer dan zelfs. Mijn hostel bevind zich midden in het centrum, maar in een hele rustige wijk. Een wijk met allemaal kleine winkeltjes en restaurantjes. Er hangt een gezellige sfeer. Het Engels is hier echter nog niet doorgedrongen. Eten bestellen in een restaurant (waar ik gegeten heb voor drie euro) bestaat dan ook vooral uit wijzen wat andere al op hun bord hebben liggen. Ik ga er toch vanuit dat nummer 38 van onze Chinees, niet dezelfde Babi-pangang is als hier. De komende dagen ga ik Beijing verder ontdekken en dan kom ik met een nieuw reisverslag...

p.s. foto's plaatsen wordt op dit moment een beetje lastig, omdat China de Facebook-site blokkeerd. Hyves wordt door deze computers niet echt ondersteund en gaat ongelofelijk traag. Ik ga het dus nog ergen proberen, maar reken nergens op...