The final story...

De afgelopen weken stonden in het teken van reizen. Reizen in een land waar het je af en toe vrij onmogelijk wordt gemaakt. Wat in het begin een leuke ervaring blijkt te zijn, wordt op een gegeven moment toch wel frustrerend. Gelukkig begon het allemaal meteen drie-daagse cursus yoga & meditatie. Dat laatste is niet echt mijn ding, en hoewel de yoga me ook niet altijd gemakkelijk af ging (flexibel ga ik met dit lange lichaam waarschijnlijk nooit worden) was het wel een leuke kennismakin. Drie dagen brachten we door net buiten Pokhara, in een mooi resort en hadden we iedere dag een vast programma dat begon om kwart voor zes 's ochtends en eindigde om acht uur 's avonds. Dat noemen ze dan ontspanning.
Na de cursus vertrok ik richting Bardia Nationaal Park, een van de wildparken die Nepal rijk is. Ondanks dat het vierhonderd kilometer van Pokhara verwijderd is, kun je dit natuurlijk niet in een dag bereiken. Niet in Nepal. Dus vertrok ik om vijf uur in de ochtend naar een plaats genaamd Nepalganj (aan de grens met India) waar we om zeven uur 's avonds aankwamen. De bussen zijn niet ingesteld op Nederlanders van twee meter en dat merk je na er veertien uur in te hebben gezeten. Daarnaast nemen ze iedereen mee (ook als ze maar vijfhonderd meter hoeven af te leggen) dus de bus zit echt stampesvol. Nepalezen houden wel van wat muziek gedurende de rit, maar niet op een 'normaal' niveau volume, het liefst zo hard dat ook de mensen vijfhonderd meter buiten de bus het kunnen horen. Zoals ik al zei, in het begin is het niets meer dan een leuke ervaring...

Vanuit Nepalganj nam ik de volgende dag een bus richting Bardia, waar ik in de middag aan kwam in het complex Forrest Hideaway. Er waren niet veel andere toeristen op dat moment, met vier anderen moest ik de eetzaal delen. Wie in Bardia verblijft is in de ban van de tijger. En ben je dat nog niet, dan wordt je dat vanzelf wel. Er was zelfs een Amerikaan die in een ander nationaalpark in Nepal was geweest maar geen tijger kon vinden, nu met twee gidsen hier om de hele dag op zoek te gaan.
Ook ik ging de volgende dag de jungel in om wilde dieren te zien. In Bardia doe je dat gewoon te voet. Samen meteen gids,die in het bezit is van een magische wapen om de dieren op afstandte houden. Een bamboestok. Olifanten, neushoorns, Bengaalse tijgers, niemand kan ze meer wat maken. Althans daar hoop je op. De eerste dag was vrij onsuccesvol. Samen met een Oosterijks koppel kwamen we niet verder dan herten en grote groepen apen. De volgende dag, tijdens een rit op een olifant, was het wel raak. Een neushoorn passeerde vlak langs ons. De laatste dag, gingen we opnieuw een poging doen. Ditmaal met een stel uit Duitsland. Al vrij vroeg tijdens de wandeling hoorde we geritsel tussen het gras. De gids ging voor ons uit om te kijken en zag dat er een neushoorn onze kant op kwam. Hij vertelde ons in de dichtsbijzijnde boom te klimmen en daar te blijven wachten. Na een tijdje kwam de neushoorn uit de bosjes en bleek ze ook een kleintje bij zich te hebben. De moeder bleek ons geroken te hebben en kwam richting de boom, waar ze voor bleef staan wachten. Het werd nu toch wel wat spannend,we zatten met zijn vieren in een boom, misschien anderhalve meter boven de grond, en had ik geen flauw idee wat er ging gebeuren. Na een aantal keer flink blazen schoot de moeder er echter vandoor en konden wij weer met beiden benen op de grond staan. Helaas hadden we aan het eind van de dag onze gehoopte tijger niet gespot...

Na drie-en-een-halve dag, was het tijd om het park weer te verlaten. Helaas want wandelen door de jungle, in alle stilte en de continue spanning om wilde dieren te zien bevielen erg goed. De volgende bestemming was Lumbini, de geboorteplaats van de Buddha. Dit keer werd ik tijdens mijn busreis vergezeld door kippen. Levende. Met de poten bij elkaar gebonden. Pikkend in je voeten. Anyway, Lumbini is soort van Wereldtentoonstelling maar dan voor tempels. Ieder land uit Azie (en ook sommige Europese) hebben of zijn bezig een tempel te bouwen ter ere van de Buddha. De een werkelijk nog kitscherig dan de ander en van een ongelofelijk formaat, je kunt er bijna een dag in rondlopen. Na Lumbini volgde Daman (een plaats waar je bijna de gehele Himalaya-range kan zien, oftewel acht van de veertien hoogste bergen op deze wereld). De dag daarna volgde het hoogtepunt van het reizen met lokaal vervoer in Nepal. Een busrit van acht uur, waarin we welgeteld tachtig kilometer hebben afgelegd...

Aangekomen in Kathmandu, heb ik eergisteren een Hindoestaanse begrafenis bijgewoond. Dit gebeurt niet in prive-kring, maar is voor iedereen zichtbaar. En dat gebeurt dan ook. Honderden mensen staan langs de heilige rivier de Bagmati, te kijken hoe overledenen worden gecremeerd. Meestal meerdere tegelijk naast elkaar (met een maximum aantal van tien). Voorafgaand aan de crematie wordt deen stapel met hout keurig op elkaar gelegd en wordt het lichaam naast de stapel gelegd. In het begin zijn er alleen mannen bij betrokken, die nonchalant in hun (neppe) Addidas jasjes en G-star spijkerbroeken een aantal rituelen uitvoeren. Daarna mogen de vrouwen afscheid nemen van het lichaam. Zo rustig als de mannen zijn, zo histerisch zijn de vrouwen. Sommige duiken op het lichaam (en grijpen naar de voeten) om er door de mannen vervolgens hadhandig vanaf te worden getrokken. Dan tillen vier mannen het lichaam op (een daarvan had in zijn andere hand nog steeds zijn motorhelm vast) en wordt er gediscussieerd over het aantal rondjes dat het lichaam over de stapel moet maken, om het vervolgens neer te leggen en te bedekken met stro. Het was meer dan een interessante ervaring...

Gisteren ben ik de hele dag op pad geweest voor Tubing (een soort van raften, maar dan in een band) en vandaag stond in het teken van het visum voor India. Nog maar een volle dag hier in Nepal en dan is het hele avontuur helaas alweer voorbij. Woensdag vertrek ik, om via Delhi (waar ik negen uur moet wachten, maar gelukkig een transitvisa heb weten te bemachtigen om de stad nog even te kunnen zien) en Moskou, donderdag om 12.00 uur weer met beiden benen op Schiphol te staan.
Het was echt een geweldige reis. Waarin ik (letterlijk) meerdere hoogtepunten heb meegemaakt. Ik wil iedereen ook heel hartelijk bedanken voor alle reacties op mijn verhalen. Dat ook jullie af en toe zo meeleven, is leuk om te zien. Nu wordt het echter wel tijd om weer terug te komen. Dat merk ik. Langzaam begin ik iedereen toch wel te missen ;) Tot snel!