Trekking rond de Annapurna...

Kathmandu, hoofdstad van Nepal en een cultuurschok als je uit het rustige Tibet komt. Volgens Wouter is de chaos nog niks vergeleken met Delhi in India, maar voor mij was het toch wel even wennen. Een aaneenschakeling van toeterende auto's, motoren en rikshja's. Maar ook de stad waar je weer op iedere hoek Westers eten kan krijgen en je iedere tien meter marihuana wordt aangeboden (dat is namelijk ook hier legaal). Mijn hostel bevond zich op twee minuten loopafstand van het toeristische centrum, Thamel, en daardoor heb ik weinig mee gekregen van de atad zelf. De vijf dagen dat ik er was heb ik door gebracht in internetcafe's, souvenirsshops, Ierse pubs en reisorganisaties. Dat laatste, om een trekking te boeken door de Himalaya. Na een aantal dagen had ik de juiste organisatie gevonden en besloot ik om voor twee en een halve week een tocht te maken rond de Annapurna (de 10de hoogste berg in de wereld, 8091 meter hoog).

Op donderdag vertrok ik met Hira, gids en porter (ik weet het, sommige vinden het niet etisch verantwoord om je backpack naar boven te laten dragen, maar ik noem het gewoon het stimuleren van de lokale economie), richting Besisahar. De plaats waar de tocht begon. Na een rit van acht uur (waarvan we er zes in de file stonden) kwamen we aan bij het guesthouse, waar ik Aaron ontmoette. Een Australier uit Perth, die ook alleen aan het reizen was. We gingen samen verder. Aan het begin van de tocht loopt er nog een weg langs de route, maar die houd al snel op en kan je alleen nog maar te voet verder. Dat zorgt ervoor dat je onderweg allerlei dragers tegen komt die alles wat je kunt bedenken om hoog proberen te krijgen. Een oven die door acht man gedragen werd, lcd tv's, maar ook alle flesjes cola en bussen Pringels (!) komen met mankracht omhoog. Soms dragen ze pakketten tussen de 60 en 80 kilo, dan valt mijn backpack van 12 kilo nog best wel mee. Iedere keer als je ergens komt en je ziet (bijvoorbeeld) een mega koelkast, ook die hebben ze omhoog gedragen.
Langs de route vind je in ieder dorpje zogenaamde teahouses. Overnachtingsplekken met restaurant. Het back-to-basic gehalte valt wel mee, meestal kun je overal pizza's bestellen of hamburgers. Weliswaar gemaakt geheel naar eigen inzicht, maar toch. In een van de plaatsen (Manang), waar we een rustdag hadden om te acclimatiseren, hadden ze zelfs een bioscoop. Een houten ruimte, soms gewoon met een tv maar soms ook met beamer, waar ik samen met Aaron en Gene (een Amerikaan die later was aangesloten) twee avonden heb doorgebracht.

De tocht bracht ons in tien dagen naar het hoogste punt, een pass op 5416 meter. Op deze hoogte merk je dat het lopen bemoeilijkt wordt doordat er weinig zuurstof in de lucht zit. Na dit hoogste punt volgde een tocht van bijna twee kilometer (in hoogteverschil) omlaag, wat beroerd is voor je knieeen. Het was een van de zwaarste dagen en na een tocht van elf uur kwamen aan bij het hotel van die dag. Omdat er aan de andere kant van de pass, sinds een aantal jaren een weg is aangelegd en iedere bus die voorbij komt een lading stof met zich mee brengt, besloten we om een stuk de bus te nemen. Aaron en Gene, besloten om het gehele stuk naar Pokhara in een keer af te leggen, mij beviel het lopen wel en ging samen met Hira verder. We stopten met de bus in de plaats Tatopani (wat letterlijk 'heet water' betekent), waar ze een hotspring hadden. Een bad van natuurlijk heet water, waar we de rest van de avond met een koud biertje hebben doorgebracht. Na bijna twee weken lopen en spieren die er even geen zin meer in hebben, was dat echt genieten. Jammer maar helaas, de volgende dag stond er een klim van 1600 meter in hoogteverschil op het programma. Weliswaar de laatste en langste, maar relaxed was anders. De volgende dag bereikten we echter wel Poon Hill, een berg van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over de Himalaya en de zonsopgang maakt dat beeld nog aangenamer. Jammer wel dat er nog 100 mensen hetzelfde idee hadden.

De rest van de dagen waren rustiger en we liepen tussen de 3 en 7 uur per dag. De natuur aan deze kant is vele malen groener en dat maakt de wandeling echt tot een hoogtepunt van deze reis. Na 18 dagen kwamen we eindelijk aan in Pokhara. Een rustig stadje aan een groot meer, waar veel te doen is. Gisteren heb ik Aaron weer ontmoet en een aantal andere mensen die we tijdens de trek zijn tegen gekomen. De komende dagen staan in het teken van Paragliding, een scootertocht door de omgeving en misschien een yoga-cursus. Daarna vertrek ik richting Bardia, een van de nationale parken, om vervolgens met een omweg terug te keren naar Kathmandu. Dan zal ik weer wat van me laten horen...