Moskou...

Afgelopen vrijdag was het dan zover. Vanaf Schiphol vertrok ik eerst in de richting van Moskou. Het afscheid op het vliegveld viel me toch wel zwaarder dan ik had verwacht. Het besef dat ik drie maanden niet meer thuis zou komen, begon toen echt tot me door te dringen. Via een tussenstop in Riga, kwam ik 's avonds laat aan in Moskou en duurde het even voor ik het hostel had gevonden. Huisnummers blijken ze hier namelijk niet te kennen.

De volgende dag ging ik als eerste op zoek naar het meeste bekende stukje Moskou: het Rode Plein, de Basiliek met z'n gekleurde koepels en het kremlin. Tussen de andere toeristen, bleek het niet echt de moeite waard. Op de foto's ziet het er spannender uit zeg maar. Licht teleurgesteld heb ik een rondje om het Kremlin gelopen en na nog meer toeristen te zijn tegen gekomen, besloot ik de rustigere stukjes op te gaan zoeken, te beginnen met een cafe. Leuk aan het bezoeken van zo'n stad is wel, dat geschiedenis je meteen weer meer gaat interesseren. Mij althans. Lenin kom je veel in het straatbeeld tegen, maar wat die ook alweer allemaal gedaan had. In de twee uur dat ik aan de cappuccino gezeten heb, heeft Wikipedia mij meer geleerd over Rusland, dan heel het Maartenscollege dat in zes jaar kon doen.
De vorige avond had ik iemand ontmoet in het hostel en daarmee afgesproken wat te gaan drinken. We kwamen uit in een alternatieve Russische dancing/bar/club. Het drinken van de eerste Wodka in Rusland was een feit.

De volgende dag ben ik op zoek gegaan naar het museum voor Russische kosmonauten. Ondanks dat alle begeleidende teksten in het Russische waren, was het interessant om de Russische ruimtevaart eens te zien. Naast het museum lag een Expo terrein, aangelegd tijdens het communisme. Onder het beeld van een soort Zeus die een sikkel en een hamer vast hield, bevond zich de ingang naar een soort van kermisachtig terrein waar half Moskou zijn zondagmiddag doorbrengt. Naast atracties, had je hier honderden kleine winkeltjes en een aantal eetgelegenheden. Meestal met alleen vlees en bier. En Wodka niet te vergeten.

Vandaag ben ik op zoek gegaan naar een soort van klooster-park omringd door een enorme muur (ooit geprobeerd op te blazen door Napoleon) en heb ik het Olympisch stadion van 1980 bezocht. Moskou is op zich een leuke stad om een keer te bekijken, maar ik ben toch wel blij dat ik morgen alweer de trein kan pakken richting Mongolie. De stad is zo enorm groot, je vindt er nergens rust. Tegenover het hostel ligt een weg met negen rijbanen (per rijrichting!) en overal zijn voetgangerstunnels gebouwd omdat je nergens fatsoenlijk kunt oversteken. Daarnaast is het overal net een mierenhoop. Met name in de Metro. En omdat zoveel mensen aan het werk te krijgen verzinnen ze ook gewoon banen. Zo heb je bij iedere roltrap in de metro, een opzichter. Want tja, er moet toch iemand op de roltrap letten. Hoef je je eigen appel niet op een automatische weegschaal te wegen, daar is speciaal iemand voor in dienst genomen. En politieagenten, daar zijn er zoveel van, op ieder kruispunt staat er een het verkeer te controleren. Bizar om te zien, maar vier dagen zijn voor mij meer dan genoeg. Benieuwd wat de komende dagen in de Transmongolie-express gaan brengen.

Oh ja, de foto's volgen later ;)